Tussen kanji en kattenharen

Het schoot me opeens te binnen dat ik al een tijd geen blog heb geschreven. Hoe lang is het geleden? Twee maanden?Ik leef nog hoor!

Ik ben weer druk aan het werk en sinds begin deze week ga ik weer naar Japanse les. Ik zit nu in level 3 van de 5. Level 1 is beginner en level 5 is business level, dus ik zit op intermediate. Al moet ik eerlijk zeggen dat mijn zelfvertrouwen soms ver te zoeken is. Ik wilde eigenlijk level 2 opnieuw doen, maar de leraren vonden dat ik level 3 wel kon proberen. Dus ja, dat doe ik nu.

Gelukkig hebben we bijna geen huiswerk, maar het is toch best stressvol. Ik merk dat ik meer kanji had moeten oefenen. De teksten die we nu krijgen hebben namelijk geen furigana meer.

Furigana zijn kleine kana-tekens (hiragana of soms katakana) die boven of naast Japanse kanji (Chinese tekens) staan om te laten zien hoe je ze uitspreekt. Ze worden vaak gebruikt in kinderboeken, leerboeken of manga om de uitspraak duidelijk te maken.

Maar op een hoger niveau wordt er van je verwacht dat je die kanji gewoon kent, en dan staat de furigana er dus niet meer bij.

Bijvoorbeeld:

東京（とうきょう） = Tokyo

Kanji (furigana in hiragana-karakters) = betekenis

Ik ben nooit echt goed geweest in leren, en een nieuwe taal leren met dyslexie helpt ook niet bepaald. Ze zeggen niet voor niets dat Japans één van de moeilijkste talen is om te leren voor mensen die Nederlands of Engels spreken.

De foto’s hierboven zijn van de introductie. Ik zit nu met twaalf mensen in de klas, dat is denk ik de grootste groep waar ik tot nu toe in heb gezeten. De afgelopen keren zaten er meestal maar vijf mensen in de les.

De tekst op de foto kan ik allemaal lezen; begrijpen is een tweede. Nee, maar het gaat best goed! Soms heb ik wat moeite om de juiste betekenis van woorden te vinden, maar over het algemeen snap ik wel waar het over gaat. Vooral als het gesproken wordt, vind ik het een stuk makkelijker om te begrijpen dan wanneer ik het moet lezen. Ik kom er wel.

---

Yuzu

Al denk ik eerlijk gezegd niet dat je deze blog hebt aangeklikt om over school te lezen, maar eigenlijk veel benieuwder bent naar onze nieuwe kitten, Yuzu!

Op 30 augustus hebben we haar opgehaald en we zijn onwijs gek op haar.

Ze is een Siberische boskat, een ras dat bekendstaat om zijn lieve, aanhankelijke karakter, maar ook omdat ze behoorlijk actief zijn.

Een ander bijzonder kenmerk van dit ras is dat ze vaak “hypoallergeen” worden genoemd.

Dat betekent niet dat ze helemaal geen allergische reacties veroorzaken, maar dat ze minder allergenen produceren dan de meeste andere katten.

Bij katten wordt een allergie meestal veroorzaakt door een eiwit genaamd Fel d 1, dat voorkomt in hun speeksel, talg en huidschilfers. Siberische katten maken van nature veel minder van dit eiwit aan. Daardoor kunnen sommige mensen die normaal allergisch reageren op katten, bij dit ras minder of zelfs helemaal geen last hebben.

Het verschilt natuurlijk per persoon, wat voor de één prima gaat, kan bij een ander nog steeds niezen of jeuk veroorzaken. Maar in het algemeen zijn Siberische katten een goede optie voor mensen die een milde kattenallergie hebben en toch graag een kat willen.

Dit zijn de foto’s waarmee ze op de website van de fokker stond. Daar heette ze “Orenji-chan”, omdat ze een oranje halsbandje droeg.

Wij hebben haar uiteindelijk Yuzu genoemd, naar de Japanse citrusvrucht. Het past perfect bij haar: fris, speels en een tikkeltje eigenzinnig.

Zen heeft een milde kattenallergie, dus het was best spannend om te zien of en hoe hij zou reageren op Yuzu. Bij de bezichtiging ging het gelukkig helemaal goed! We waren bij de fokker, waar ze negen katten hadden (inclusief een paar van Yuzu’s zusjes), en Zen had daar helemaal nergens last van.

Dat gaf ons genoeg vertrouwen om haar een week later op te halen. Ze is echt super zelfverzekerd en ze liep meteen met opgeheven staart het reismandje uit om het huis te verkennen.

Links is haar mama en rechts haar papa.

Ze is echt een schatje en is het liefst altijd bij je in de buurt.

Als ik aan het werk ben, ligt ze graag in het mandje bij het raam. Maar zodra ze wakker wordt, is het direct tijd voor knuffels, ze rent op me af en drukt zichzelf met veel kracht in mijn armen.

Ze is behoorlijk actief, zoals een Siberische kat hoort te zijn (en natuurlijk nog een kitten). Meerdere keren per dag heeft ze haar zoomies, en dan moeten we haar regelmatig van plekken afhalen waar ze niet hoort te zijn.

Yuzu heeft ook een paar bijzondere obsessies. Zo is ze helemaal verliefd op staal, vooral op stalen pijpen. Ze “poetst” ze graag, ze krabt er zonder nagels overheen, heel snel en fanatiek. Ze zal de textuur of de koelheid wel prettig vinden, denk ik.

Verder moet en zal ze altijd aanwezig zijn als iemand naar de wc gaat. Na elke spoelbeurt voert ze een grondige inspectie uit, en wc-papier is daarbij absoluut niet veilig. Als we niet opletten, eet ze het op.

Ook heeft ze een ijsklontjes-obsessie. Zodra we de vriezer openmaken, komt ze er meteen aan gerend om haar “ijsbelasting” te innen. We gooien dan wat kleine stukjes ijs op de grond, waar ze enthousiast aan likt of mee speelt.

En dan is er nog “de dango”.

Dango is een traditioneel Japans snoepje: kleine, ronde rijstballetjes (gemaakt van kleefrijstmeel) die meestal met drie of vier tegelijk op een stokje worden geserveerd. Ze komen vaak in zachte pastelkleuren, roze, wit en groen, en worden gegeten bij festivals of als zoete snack bij thee. 🍡

Ik heb een speeltje gekocht dat eruitziet als een dango-rups: allemaal gekleurde bolletjes aan een sliertje met een gezichtje. Yuzu is er helemaal gek op!Het speeltje is inmiddels afgebroken, maar dat heeft het eigenlijk alleen maar beter gemaakt, nu kunnen we er namelijk mee apporteren. We gooien de “dango” weg en Yuzu komt hem keurig terugbrengen. Ze doet het beter dan de meeste honden, want zij laat het speeltje tenminste ook echt los zodat ik het opnieuw kan gooien.

Omdat ze zo’n actieve kat is, hebben we een kattenwiel voor haar gekocht, eigenlijk een gigantisch hamsterwiel, maar dan voor katten.

En geloof het of niet: al op de eerste dag liep ze er uit zichzelf in. De meeste katten doen er weken, soms zelfs maanden over om aan zo’n wiel te wennen. Sommige raken het nooit aan. Maar Yuzu? Die keek ernaar alsof het altijd al van haar was.

Als ze uit zichzelf loopt, rent ze eigenlijk nooit hard; het is meer een rustige wandeling. Maar elke beweging telt. Als we een speeltje er voor houden dan kan het wel heel hard gaan!

Dat was weer even een update uit mijn wereld vol kanji en Yuzu.

Bedankt dat je meeleest, het motiveert me om te blijven schrijven (en studeren 😉).